En ik schreef het van me af, het verdriet, de eenzaamheid en de vele waarom-waarom-waarom en nog eens waarom-vragen…
Vandaag, 14 november, is ooit een bijzonder vervelende dag geweest… vooral toen ik moest gaan slapen. Ik wilde niet gaan slapen want dan zou ik
Ik ben geen kerkhofganger en nog minder doe ik mee aan een verplicht nummertje maar eigenlijk zou het elke dag 1 november moeten mogen zijn…
Tip van de week: vergelijk NOOIT een rouwproces met een ander, niet dat van jezelf, en niet dat van een ander.
Een waarschuwing en een hart onder de riem van “buitenstaanders”.
Ik denk dat zij denken dat wij zullen denken wat zij gedacht hebben…
Wow, ontspannen, zonder schuldgevoelens. Omdat het kan. Omdat het mag. Omdat ik het wil.
Soms voel ik dat ik in een soort van mini-tornade, gewoon alle fases nog eens doorloop.
Soms gebeurt dat in vijf minuten en soms doe ik er een week over. Of een maand.
“’t Is toch niet eerlijk!”, zeg ik verontwaardigd. “Gelukkig verwacht je dat ook niet.” Klinkt het van de andere kant. Ik hoor het hem nog
